Search for: [Abstrakt = "Mieszkanie będące dobrem podstawowym należy jednocześnie do dóbr kosztownych, co powoduje poważne przeszkody i ograniczenia w samodzielnym ich nabywaniu. Brak mieszkania powoduje natomiast istotne ograniczenia w rozwoju jednostki i rodziny. Z racji pełnionych funkcji – społecznej, socjalnej, ekonomicznej – większość państw nie pozostawia kwestii mieszkaniowych jedynie mechanizmom rynkowym, prowadzone są działania z zakresu polityki mieszkaniowej. Polityka mieszkaniowa jako dyscyplina badawcza diagnozuje różnice mieszkaniowe, bada całokształt stosunków mieszkaniowych w perspektywie ekonomicznej, społecznej i technicznej, ustala metody określania skali potrzeb mieszkaniowych, jak również poziom ich zaspokojenia oraz optymalnego zastosowania środków publicznych \[Auleytner, Głąbicka 2000\]. Polityka mieszkaniowa jest celowym działaniem instytucji państwowych i samorządowych z wykorzystaniem prawnych i finansowych instrumentów, ma na celu poprawę sytuacji mieszkaniowej. Wykorzystywane instrumenty prawne i finansowe są uzależnione od przyjętych celów i dzielą się na instrumenty strony popytowej i podażowej. Prywatyzacja zasobu mieszkaniowego, powodująca wzrost udziału mieszkań własnościowych, traktowana jest jako instrument polityki mieszkaniowej, w stosunkowo łatwy sposób \(niemający konsekwencji dla budżetu\) powstrzymujący deprecjację zasobu mieszkaniowego. W artykule przedstawiono wyniki badań dotyczące prywatyzacji z bonifikatami zasobu mieszkaniowego przejętego przez Oddział Terenowy Agencji Nieruchomości Rolnych w Olsztynie \(OT ANR\) w gminach powiatu olsztyńskiego. Liczba mieszkań przejętych do Zasobu Własności Rolnej Skarbu Państwa przez OT ANR Olsztyn do końca 2012 r. wynosiła 49 647 lokali, w tym na terenie powiatu olsztyńskiego 3999 lokali zlokalizowanych głównie w gminach\: Barczewo, Biskupiec, Purda, Jeziorany. Przejęte lokale mieszkalne mają różną genezę. Zdecydowana większość pochodzi ze zlikwidowanych państwowych przedsiębiorstw gospodarki rolnej \(3506 lokali\) oraz z Państwowego Funduszu Ziemi \(386 lokali\). Przyjęty model prywatyzacji z bonifikatami spowodował, że z preferencyjnych zasad nabywania skorzystało 94% przyszłych właścicieli mieszkań. Pozostałe lokale zostały sprzedane w drodze przetargu lub nieodpłatnie przekazane, głównie gminom. Dzięki temu proces prywatyzacji zasobu mieszkaniowego dobiega końca, aczkolwiek tylko w obrębie mieszkań przejętych po byłych państwowych przedsiębiorstwach gospodarki rolnej \(w zasobie WRSP pozostaje 0,8% lokali\), przy nabywaniu których bonifikaty udzielano zarówno najemcom, jak i byłym pracownikom. W przypadku lokali przejętych z Państwowego Funduszu Ziemi, w odniesieniu do których bonifikaty przysługiwały węższej grupie osób, w zasobie WRSP nadal pozostaje 7,8% lokali mieszkalnych. Skuteczność prywatyzacji, przynoszącej korzyści przede wszystkim tym, którzy funkcjonowali już w systemie mieszkaniowym – lokatorom, pozwala na zaliczenie jej do instrumentów polityki mieszkaniowej. Trudno natomiast stwierdzić, czy został osiągnięty główny cel polityki mieszkaniowej\: poprawa jakości substancji mieszkaniowej. Nabywcami mieszkań były w większości osoby o niskich dochodach, które z trudem radziły sobie z utrzymaniem nieruchomości. Wraz z upływem czasu i rozwojem rynku nieruchomości, wzrostem świadomości odnośnie do prawa własności, można przypuszczać, że byli lokatorzy mieszkań – a obecni właściciele zaczęli stopniowo wprowadzać efektywniejsze metody zarządzania zasobem mieszkaniowym"]

Number of results: 1