Search for: [Abstrakt = "Ubezpieczenia wzajemne, znane już w starożytności, występowały w średniowieczu jako forma samopomocy w ramach cechów, gildii, gwarectw czy maszoperii. Jednak po rewolucji przemysłowej, gdy kapitalizm zburzył tradycyjne więzi społeczne, tego typu ochrona ryzyka socjalnego zanikła. Wyzysk i masowa nędza wśród robotników zagrażały rewolucją proletariacką i likwidacją państw narodowych. Odpowiedzią polityków na to wyzwanie były przeprowadzone w duchu socjaldemokratycznym reformy, w szczególności ustanowienie na przełomie XIX i XX wieku w państwach Europy Zachodniej obligatoryjnych ubezpieczeń pracowniczych. Ubezpieczenia te z uwagi na swój publicznoprawny charakter stały się integralną i przymusową częścią systemu zaopatrzenia społecznego. W okresie międzywojennym taki model zabezpieczenia ryzyka niezdolności do pracy \(ze względu na wiek bądź stan zdrowia\) wzorem innych państw europejskich przyjęła także II Rzeczpospolita. Ówczesny system ubezpieczeń pracowniczych, reaktywowany w Polsce Ludowej, rozwinął się w latach 70. i przetrwał bez większych zmian pierwszą dekadę transformacji ustrojowej. Po reformie systemowej ubezpieczeń pracowniczych \(nadal nieukończonej, choć zainicjowanej dawno, bo w latach 1997\-1998\), obok ZUS\-u – państwowej instytucji zarządzającej oszczędnościami emerytalnymi w Polsce – coraz większą rolę odgrywają prywatne \(najczęściej zagraniczne\) spółki z rynku kapitałowego."]

Number of results: 1